Einde van deze blog: De Witte Acadiane krijgt een nieuwe eigenaar

Een zwanenzang. Een elegie. En gelukkig ook weer een nieuw begin. Want de Witte Acadiane is verkocht aan iemand met verstand van zaken. Tenminste, dat mag je aannemen als iemand een schuur heeft met nog een Dyane erin, een Ami 6 en een andere Acadiane. Waarbij de Witte Acadiane de beoogde opvolger van de Dyane is voor dagelijks gebruik. Kortom: ze gaat naar iemand die van sleutelen weet. En daar gaat ze van opknappen :-)

Foto's van de acadiane in groter formaat

Voor wie de foto's van de witte acadiane wat groter wil bekijken: klik op de foto. Dan zie je ze twee keer zo groot als je ze nu ziet.
Geïnteresseerd om haar voor 2250 euro van ons over te nemen? Stuur een mailtje naar enzonen@gmail.com!

De Witte Acadiane is te koop

Iedereen zegt ons telkens als ze ons aanspreken over onze prachtige witte Acadiane: "En weet je wat zo leuk is? Je kunt er zoveel zelf aan doen." Dat mag zo zijn voor wie het leuk vindt en handig genoeg is om te sleutelen. Maar ondanks de cursus bij het Eendeëi die we zelfs met goed gevolg hebben afgesloten (maar ik moet de eerste cursist nog tegenkomen die niet geslaagd is), zijn noch Monique noch ik sleutelaars. Geen verrassing voor wie ons kent, maar het is toch een pijnlijk moment om het, na de eerdere ervaring met een polyester zeiljachtje, weer te erkennen. Voor ons betekent de Witte Acadiane toch vooral zo'n hobby waar je geld in stort. Vandaar dat we haar nu te koop aanbieden.

Dit jaar ben ik er een weekend mee naar Gent en Vlissingen geweest, samen met een vriend; heb ik haar eindelijk geïntroduceerd bij een vriendin in Leiden, en maakte ik met Monique ook al weer een wereldreisje naar Woerden. Tijdens die laatste reis begaf helaas (vermoedelijk) een zuigerveer het. Ze reed nog wel, maar maakte een hard tikkend, ratelend geluid. Dus direct aan de kant gezet en de ANWB erbij. We mochten ermee naar huis rijden, maar of we dat zouden halen, durfde hij niet te garanderen. Dus toch maar besloten haar (en onszelf) naar huis te laten transporteren. Met pijn in ons hart bieden we haar nu te koop aan. Voor 2250 euro (1000 euro minder dan waar we haar in drie jaar geleden voor gehaald hebben), kan men haar komen ophalen. Een auto-ambulance is daarbij wel aan te raden. Maar met een opgeknapte motor kun je nog dit jaar naar het treffen in Polen. Een mooie kans voor iemand die volmondig 'Ja' zegt als men opmerkt: "Je kunt er zoveel zelf aan doen."

Collage van beelden van de acadiane op 13 juni 2015

Uit de winterslaap

Van een oude auto krijg je meestal niet de adrenaline door de snelheid. Het is eerder het eigen gebrek aan vertrouwen in de staat van de motor, het chassis en de elektrische bedrading, die voor nervositeit en de bijbehorende adrenaline zorgt. Dus als je dan eindelijk, na een lange winter, op een zondagmiddag in Fijnaert, De Witte Acadiane uit de schuur mag rollen - dan heb je al wel wat spanning opgebouwd. Moet de accu eerst opgeladen worden? Hoeveel roest is er tijdens de lange maanden rust bij gekomen? Zijn er inmiddels slangetjes vergaan? Ik zal het maar meteen verklappen: niets van dat al! Gewoon een stralende blije Witte Acadiane die ons stond op te wachten en startte, alsof het slechts gisteren nog was dat we samen de weg op waren geweest. Na even pruttelen, even sputteren gewoon stoer wegrijden. Adrenaline? Hooguit als we weer met nauwelijks meer dan 60 kilometer op de teller het einde van de invoegstrook op de A17 hebben bereikt. Gelukkig was het rustig op de snelweg en alle andere wegen die we verder namen om weer in Hellevoetsluis te komen. Waar het feest van de korte ritjes om de hond uit te laten begint.

Wachtend op de ANWB in Alphen

Over de liefde, hobby en geld (en de APK)

We waren er natuurlijk al voor gewaarschuwd: een hobby kost geld. En zeker na ons bezoek aan de Eendenwacht wisten we dat er het een en ander gerepareerd diende te worden. De voorste demper, het zijraam, wat boutjes en moertjes her en der. Dus toen ik de witte acadiane voor APK en grote beurt naar Vlaardingen bracht, maakte ik me geen illusies. En ach, het plezier dat ik had in de tocht met haar naar de garage alleen, was al heel wat waard. Ik moet namelijk bekennen dat ik echt wel verliefd ben.

Liefde is een grote grijns op je gezicht, waarbij je hoopt dat iedereen jouw geluk herkent en stralend terug lacht. Liefde is de verrassing van een nieuw genoegen, in het geval van de witte acadiane het genoegen dat langzaam, rustig en stevig aanpakken echt heel erg leuk is. Je bent continu aan het anticiperen:

• als ik nu iets rustiger rijd, dan hoef ik niet terug naar de eerste versnelling. 
• Als ik nu terugschakel, kan ik die bocht ook nog uit accelereren. 
• Als daar een helling aankomt, heeft het geen zin nu deze vrachtwagen in te halen. 

Auto rijden is met haar een avontuur dat draait om begrip en rust. Heel anders dan met mijn motor, waarmee ik normaal het verkeer trotseer. Dus ik kwam helemaal gelukkig aan bij de Eendenwacht.

Daar stond, zoals beloofd, de uitleend te wachten. Wat een turbo-eend bleek dat te zijn. Haalt moeiteloos de 115 km per uur. Trekt sneller op dan menig medeweggebruiker. Met de wat los zittende passagierstoel gaf dit Monique later een onrustig gevoel... Inderdaad verdween het gevoel van onthaasting  soms en leek deze uitleend eigenlijk wel heel veel op een gewone auto.
De volgende dag, toen ik belde wanneer we de auto weer konden ophalen, wachtte ons een domper. Het chassis en zo is allemaal heel stevig. Maar, zo zei Alfred, "ik krijg dat motortje maar niet mooi lopend." Oorzaak: de motor is eigenlijk een beetje op. En alhoewel er 64.000 op de teller staat, moet daar vrijwel zeker een 1 voor staan (waar geen ruimte voor is) en misschien zelfs wel een 2. Kortom: het gevoel van onthaasten kwam niet in eerste instantie door de witte acadiane zelf, maar door haar motortje, dat niet meer zo veel aankan. We hoeven er niet direct wat aan te doen, en ze heeft moeiteloos de APK gehaald (daar heeft Alfred zijn best voor gedaan - wat er op zit, moet het ook doen, maar als het er niet op zit, is het in sommige gevallen geen probleem, dus hebben we nu geen stelmogelijkheid meer voor de koplampen...), maar we hadden toch echt liever gehoord dat de witte acadiane net zo potent van binnen was als ze er van buiten uit ziet.

Gelukkig maakt liefde blind en reden we uiteindelijk net zo blij terug als dat ik heen reed. Want ach, een hobby kost geld. Dat wisten we al :-)

Nederlands kenteken is gearriveerd

Niets staat de Nederlandse avonturen met de witte acadiane nog in de weg. Binnen een week na de keuring bij de RDW ontvingen wij de papieren. Inmiddels zitten de kentekenplaten erop. Achter helaas niet zo recht als de bedoeling was.
Terwijl we ermee bezig waren, kwam de buurman van een paar huizen verder enthousiast eraan. "Is deze van jullie? Ik heb vroeger nog in een Citroën garage gewerkt." Moeiteloos kwamen de juiste sleutelmaten boven drijven, de prijzen in gulden van raampjes en andere accessoires. Met gelukkig het aanbod dat we altijd even mochten aanbellen voor raad en advies. Dat heb je met een moderne Audi toch minder snel.
We hebben de auto in verzekering gebracht bij Gio verzekeringen, nu nog WA, maar straks na een online taxatie, met beperkt casco.