Op weg naar een Nederlands kenteken

Het voelt soms wreed, wat we onze acadiane aan doen. Weggehaald uit het zonnige en relatief droge Zuid-West Frankrijk, waar ze droog in een schuur bivakkeerde, naar het natte, winderige Nederland, zonder dak boven haar hoofd, met uitzondering van de winter. En nu moeten we haar ook ontdoen van haar Franse identiteit, want als het gaat om auto's zijn we in Nederland al even meedogenloos als bij mensen. Je eigen nationaliteit? Dat kan natuurlijk niet. Dan krijg je geen wegenhulp, je kunt hem niet normaal verzekeren. En je bent strafbaar als je als Nederlands ingezetene erin rond rijdt. Gelukkig is de import zelf dan weer een gemakkelijke horde, niet te vergelijken met de absurde inburgeringscursussen die potentiële immigranten moeten ondergaan. Als de acadiane niet had tegen gesputterd, was het zelfs nog eenvoudiger gegaan.


Vrijdag de 13de hadden wij een afspraak staan bij een keuringsstation van de RDW, in Schiedam; om 9 uur werden we verwacht. We vertrekken in onze acadiane, met onze nieuwe contactpuntjes en andere herstellingen, om kwart over 8 uit Hellevoetsluis. Maar echt soepel rijdt het niet, zeker niet als het stuur heel erg begint te trillen. Als ik een seconde later de rotonde opstuur, is het duidelijk: een lekke band! Nog niet helemaal in de stemming van onthaasten, snel de auto aan de kant gezet. Hoe werkt de originele krik? Hebben we het juiste gereedschap bij ons? Zo moeilijk is het gelukkig niet en binnen tien minuten ligt de nieuwe band erop. We kunnen verder en zijn zelfs nog stipt op tijd bij de RDW.

Daar blijkt het invoeren van een auto (of brommer, of bus, of caravan) een dagelijks fenomeen (als je geen afspraak hebt, kun je achteraan aansluiten), dat op bureaucratische leest is geschoeid. Want, sorry, maar waarom we nu precies hiervoor naar een keuringsstation moeten - de belangrijkste check betreft het chassisnummer: of het nummer op het plaatje overeenkomt met het nummer dat in het chassis geslagen is. Aangezien dat laatste bij ons weggemoffeld zit onder lagen roet, olieresten en wellicht ook wat roest, en de keuringsmeester ondanks naarstig en langdurig zoeken geen betere schraapborstel kan vinden dan de punt van de schroevendraaier, neemt hij er uiteindelijk maar vrede mee dat wat er te ontcijferen is, overeenkomt met het nummer van het plaatje. Wij zelf mogen zeggen hoeveel cilinders de acadiane heeft (2), het aantal PK dat ze bezit (minder dan 30, denken we), en dat was het weer. Daarna nog aanmelden bij de belastingdienst, die, dat is dan wel weer efficiënt, ook in het keuringsstation gevestigd is, en met 4 à 5 dagen zullen we een nieuw kenteken opgestuurd krijgen. Pas als we dat ontvangen hebben, mogen we met onze acadiane ons vrij begeven over Neerlands wegennet.

De Eendenwacht op de terugreis

Nog even tanken en dan weer de snelweg op. Alwaar Monique zich afvraagt: "Heb ik de tankdop er wel weer opgedraaid???" Nee dus. Een U-bocht op de snelweg en terug naar het tankstation. Alwaar de dop op grond ligt, waarschijnlijk bij het wegrijden van het dak gevallen. Goed voor de sfeer :-). Maar we bedenken nu wel dat het wellicht een goed idee is om de lekke band ook direct maar even te laten repareren. En waar kan dat beter dan bij de Eendenwacht in Vlaardingen?

Stel je een garage voor uit de jaren 50, meer een schuur, met overal onderdelen, en met daartussen Alfred, de shag rokende eigenaar, monteur en liefhebber. Als we er arriveren met de vraag of we onze acadiane niet achter kunnen laten voor APK en grote beurt, heeft hij de komende weken zeker geen tijd. Maar hij vindt het wel leuk de acadiane even te zien. En ach, de brug is vrij, dus of we het leuk vinden de auto ook even van onderen te bekijken? Alfred is zeer tevreden over de staat van de auto, maar ziet wel direct een paar aandachtspunten voor de APK. Met name de voordemper van de uitlaat moet vervangen worden. Dat stuur zit ook wat los. En tja, wat er precies met de lekke band aan de hand is? Even van de velg halen. En er weer op om te kijken waar het lek zit. En er weer af om te kijken waarom het er zit. Waarschijnlijk door roestvorming op de velg zelf. Maar als we nu de velg meenemen en opknappen, heeft hij zolang wel een oud wiel als thuiskomertje voor ons. Kortom: een uur later staan we weer buiten. Met een afspraak voor over twee weken. En zonder een cent nu betaald te hebben. Liefhebbers. We hebben ze lief.